در هجوم تشنگی ,در سوز خورشید تموز

پای در زنجیر خاک تفته می نالد گون:

روز ها را می کنم, پیمانه, با آمد شدن.

غوک نیزاران لای و لوش گوید در جواب:

چندوچند این تشنگی ؟خود را رها کن همچو ما

پیش نه گامی و جامی نوش و کوته کن سخن.

بوته ی خشک گون در پاسخش گوید:خموش!

پای در زنجیر,خوش تر, تا که دست اندر لجن.

شفیعی کدکنی