بی تو امشب تنهای ام به اوج رسیده

همان جا که کبوتران عاشق را،راهی نیست

تمام تنهایی ام نبود تو در صفحه پازل دلم شده

روزی تو را می یابم و پازل دلم کامل می شود

دلنوشته..نظر بدید ولی کپی نکنید..مرسی

خوش به حال تو که همسایه خورشیدی     پاک دلی رو به دالان بهشت راه داری

شب عشق است و شمیم عطر یاس در کوچه پس کوچه های رفاقت

به مشام می رسد که سر شار از عشق الهی است،نازنین جز تو و خیال

شوق وصال تو کسی را به رویای شبانه ام راه نمی دهم،مهربانم منِ

بی سروسامان را تو راهی میخانه عشق کردی و مجنون دیوانه ای  از

من ساختی،یاس شیشه ای  من سیمای تو را در هاله ماه می بینم،عشق تو مرا شاعر

پروانه ها کرد ،قاصدک را با آرزوی

دیدن دوباره ات به سمت رهایی پرواز می دهم تا به آسمان عشق برود

و آرزوی مرا به گوش ستاره ها برساند،مهربان در راه عشقت به دنبال

سایه صداقت و عشقی راستین(true love ) می گردم و بهترین ها را برای تو تندیس اندوه ام آرزو می کنم

آیینه سکندر جام می است بنگر      تا بر تو عرضه دارد احوال ملک دارا

امشب دلم گرفته،حوالی دلتنگی ام در رویای شبانه قدم میزنم

و سه ثانیه سکوت می کنم و در امتداد شب به راهم ادامه می دهم،

در راه نگهبان را می بینم حال شهریار کوچه ها را می پرسم می گوید

با ذره بین در جستجوی همسایه خورشید بود.به آسمون عشق می نگرم

ستاره سهیل را در کهکشان می بینم ،در این تاریکی صدای نجوایی

به گوش می رسد نزدیکتر می روم صدای مختار است که در میخانه

عشق من مرد تنهای شبم را می خواند،سیندرلا نیز در این تاریکی

به دنبال لنگه کفش گمشده اش میگردد

،سامیه در کنار جویبار لحظه ها در سایه های خیال خود سیر

میکند که ترنم بارون او را از این سکوت شبانه دوست داشتنی جدا

میکند،در ذهن خو هاله ای از بهترین ها برای مجنون دیوانه اش آرزو

می کند،اینجا جایی برای خنده و شادی ست،اینجا سرزمین عشق و

محبت است جایی که true love   دختری از نسل چهارم به دنبالسایه

صداقت و عطر یاس می گردد و سراغ بهار و بوی یاس را از راشد می گیرد و وستا

با خواندننشریه حضور به راه کمال میرفت

گام هایم به آرامی بر می دارم تا خلوت یاسر را که تبسم به لب

با دسته گل رز سفید به انتظار ایستاده به هم نزنم...آرامش این

سرزمین را مدیون فخری هستیم که با هوشیاری مواظب است

اینجا چیزی قاطی پاطی نشود

کاش بارانی ببارد قلبها را تر کند
بگذرد از هفت بند ما صدا را تر کند

قطره قطره رقص گیرد روی چتر لحظه ها
رشته رشته مویرگهای هوا را تر کند

بشکند در هم طلسم کهنه ی این باغ را
شاخه های خشک بی بار دعا را تر کند

مثل طوفان بزرگ نوح در صبحی شگفت
سرزمین سینه ها تا نا کجا را تر کند

چترها تان را ببندید ای به ساحل مانده ها

شاید این باران که می بارد شما را تر کند

چه دلپذیراست 

اینکه گناهانمان پیدا نیستند

وگرنه مجبور بودیم

هر روز خودمان را پاک بشوییم

شاید هم می بایست زیر باران زندگی می کردیم

و باز دلپذیرو نیکوست اینکه دروغهایمان

شکل مان را دگرگون نمی کنند

چون در اینصورت حتی یک لحظه همدیگر را به یاد نمی آوردیم

خدای رحیم ! تو را به خاطر این همه مهربانی ات سپاس

فدریکو گارسیا لورکا