الهی! عرفه‏ ام، باحسین علیه‏ السلام از عرفات کوچ کردو رحل اقامت در کربلا گزید؛

پس تو رامی خوانم به زبانی که امامم حسین علیه ‏السلام

در روز عرفه و در ودایش با سرزمین عرفات خواند.

الهی تو را می‏خوانم، با اشک‏هایی که به ترنم آخرین نوای آسمانی مولایم

حسین علیه‏ السلام در روز عرفه، بر صورت شرمسارم روان شده است.

الهی! تو را می‏خوانم به پاکی و خلوص بندگی در صحرای عرفات،

به تکاپوی حاجیان؛ آن‏گاه که جان مشتاق را برای لقای تو روانه آسمان زلال عرفه می‏کنند.

خدای من! دلم برای آشنایی و آشتی با تو، بی‏تاب‏تر از همیشه است و

تنها دارایی‏ام در پیشگاه تو، دعایی است که به آن وعده اجابت داده‏ای.

چگونه تو را دریابم و کدام باد موافق، این خس دورافتاده از آستانت را

به کوی شناخت و دلدادگی به تو رهنمون می‏سازد؟

الهی! تو نوری؛ آشکارتر از آنی که به مدد آثار خلقتت، شناخته شوی.

تو نوری و روشن‏تر از آنی که در پناه سایه درآیی.

خدای من! چه وقت از دیده ‏ام نهان شدی تا برای اثبات بودن تو، دست به دامن برهان و استدلال ببرم؟

تو آنقدر ظاهری که رسیدن به تو از راه مشاهده آثارت، راه دراز پیمودن و به بیراهه رفتن است.

پس خدای من! چنان به عشق خود مرا بنواز و یاری‏ام کن تا دیده ‏ام؛

به فراتر از نشانه‏ هایت دل مشغول دارد و از درک نور تو که آفاق را روشن کرده، بازنماند.

بارالها! چنان خود را به من بنما که بی ‏واسطه و با شهود قلب، شیفته جمال نورانی تو شوم.