و پرده بر افتاد برای لحظاتی

پیچید به ناگاه طنین صلواتی

تو آمدی و با نفست معجزه کردی

شد هر قدمت مایه خیر وبرکاتی

آنان که شب قدر تو را درک نکردند

اصلا نرسیدند به صبحی و صلاتی

مفهوم تو ادراک نکردند و شکستند

بین در و دیوار،تورا با ضرباتی

شد قلب تو صد تکه و هر تکه پر از نور

حیرت زده ماندند...چه ذاتی...چه صفاتی

هفتاد و کمی شب پس از آن نیل ترین روز

تابوت تو بر دوش کبود نفراتی

تشیع شد از خاک به افلاک و شدی ابر

تا این که شوی باعث جریان فراتی

حالا به لب ساحلت ای مادر دریا

دیریست که پهلو زده کشتی نجاتی

عمریست به دنبال تو در خاک بقیعیم

از حال تو پیداست مقیم عتباتی

ایوب پرند آور