«دلم، برخاستنی به ناگاه می‌خواهد و گریختنی گرامی از سر فریاد.

دلم غاری می‌‌خواهد و خوابی سیصد ساله و یارانی جوانمرد.

می‌خواهم چشم بر هم بگذارم و ندانم که آفتاب کی برمی‌آید و

کی فرو می‌شود و ندانم که کدامین قرن از پی کدام قرن می‌گذرد.

و کاش چشم که باز می‌کردم، دقیانوسی دیگر نبود و سکه‌ها از رونق افتاده بود.

من آدمی هزارساله‌ام که هزاران بار گریخته‌ام،

به هزار غار پناه برده‌ام و هزاران بار به خواب رفته‌ام.

اما هر جا که رفته‌ام، دقیانوس نیز با من آمده است.

من خوابیده‌ام و او بیدار مانده است.

دیگر اما گریختن و غار و خواب سیصد ساله به کار من نمی‌آید.

من کجا بگریزم از دقیانوسی که در پیراهن من نفس می‌کشد و با چشمهای من به نظاره می‌نشیند

و چه بگویم از او که نه بر تخت خود که بر قلب من تکیه زده است و

آن سواران که از پی من می‌آیند نه در راهها که در رگهای من می‌دوند.

چه بگویم که گریختن از این دقیانوس، گریختن از من است و شورش بر او، شوریدن بر خودم.

نه ای خدای خوابهای معرفت و غارهای تنهایی!

من دیگر به غار نخواهم رفت و دیگر به خواب

که این دقیانوس که منم با هیچ خوابی به بیداری نخواهد رسید.

فردا، فردا مصاف من است و دقیانوسم. بی زره و بی شمشیر و بی کلاه،

تن به تن و رویارو؛ زیرا که زندگی نبرد آدمی است و دقیانوسش...»

برگرفته از کتاب من هشتمین آن هفت نفرم، نوشته عرفان نظرآهاری