باز این اشک است که از جاده های دل می گذرد

و در کویر نیاز ساکن می شود .

دوباره کبوترهای محرم خیال ،

با خاک عرفات تیمم می کنند .

نمی دانم ! اما هر چه هست من زائر کوی حسینم .

می خواهم با زمزمه های حسینی در صحرای عرفات ،

محرم درگاه خدا شوم ، زیرباران عرفه

احسان دیرین تو را که قرن هاست ، مردمان شناخته اند .

تو همانی که کاروان را برای نجات یوسف فرود آوردی ،

تا او را از چاه به جاه و از بندگی به سلطنت رسانی ،

چشم سپید یعقوب را به دیدار یوسف روشن کردی !

ای آن که دستان ابراهیم را از ذبح اسماعیل نگاه داشتی تا وعده ات تحقق یابد !

این را نیز می دانم که اگر بنده ای نافرمانی کند ،

عزلش نمی کنی ، مگر ساحران نبودند که سال ها غیر تو را می پرستیدند

و فرستادگان تو را تکذیب کردند ،

اما تو با آیه لطیف هدایت از هر چه جهالت رهایشان کردی

وبه سمت نور رهنمایشان شدی ،

  من اکنون زیرباران عرفه ، زمزمه های حسین (ع)

این بنده ی عاشق تو را زمزمه می کنم .

او که تو را با واژه های آسمانی اشک می خواند

و با تمام بزرگی اش چه خاشعانه با تو سخن می گفت .

این همان ! آغاز کربلایی شدن است  ...

مهربانا ! خطاهایم بزرگ شد و رسوایم نکردی  .

گناهانم را دیدی و پوشاندی . با این همه گناهکاری راهنمایم شدی ...

پس به راستی که حمد و سپاس برای توست !

ای خدای بی همتا ! لب هایم با طراوت دعا ترنم گرفته اند .

چشمانم در بارش توبه ، امان از دست داده اند .

دل ، بی قرار عرفات حسین (ع) شده است .

یا قدیم الاحسان ما را بیامرز و دعاهایمان را مستجاب کن

که جز تو کسی نداریم و چشم امیدمان به درگاه توست .