در خوابهای من هزاران آهوی چابک پرسه میزنند وصدها

خورشید به دور زمین می گردند.

در خوابهای من فقط نام توست که طنین انداز است و گونه های دنیا به رنگ گل سرخ است.

در خوابهای من هزاران باغ روییده است وصدها رودخانه به سمت فردا می روند.

آرزوهای من مثل پرنده ای سفید بر شاخه های کاج نشسته اند.

 می خواهم چشم باز کنم و سوت زنان از این کوچه تاریک بگذرم و به آخر دنیا برسم.

دلم میخواهد آسمان همیشه صاف باشدو فقط در اتاق من باران ببارد و فقط من برای خوابهای تو شعر بگویم.

در خوابهای من صدای پای فرشتگان میپیچد و دریاچه هایی که آتش گرفته اند، موج زنان به طرفم می آیند.

درخوابهای من هیچ دری بسته نیست وپنجره ها رو به بهشت باز می شوند

 و من میتوانم بر پیراهن بهار یک شاخه گل بنفشه بکارم.

صبح زود قبل از اینکه خورشید دست وصورتش را بشوید و موهایش را ببافد،ازخواب بیدار میشوم

و کلماتم را میشمارم،کلماتی که عطر تو را دارند،با باد میروند تاجهان را خوشبو کنند.

من ودل در صدای تو زندگی می کنیم،درخونی که درقلبت جاری ست.

صدای من شبیه صدای قلب توست که می تواند دل مردگان را گرم کند و آنها را دوباره به دنیا برگرداند.

درخوابهای من درختان به آسمان می روند و ستارگان به زمین می آیند.

نزدیکترین ستاره به سیبی می ماند که در کودکی هایم گاز زده ام.

نخی سفید را از میان ستارگان رد میکنم و تسبیحی می سازم تا ذکر تو را گویم.

در خوابهای من همه چیز سر جای خودش است و همه زیبا هستند و

روی دیوارهای جهان قاب عکس تو به چشم می خورد.

محمدرضا مهدیزاده