هر نسیمی که نصیب از گل و باران ببرد

می تواند خبر از مصر به کنعان ببرد

 آه از عشق که یک مرتبه تصمیم گرفت:

یوسف از چاه درآورده به زندان ببرد 

 وای بر تلخی فرجام رعیت پسری

که بخواهد دلی از دختر یک خان ببرد 

 ماهرویی دل من برده و ترسم این است

سرمه بر چشم کشد،زیره به کرمان ببرد

 دودلم اینکه بیاید من معمولی را

سر و سامان بدهد یا سر و سامان ببرد

 مرد آنگاه که از درد به خود می پیچد

ناگزیر است لبی تا لب قلیان ببرد

 شعر کوتاه ولی حرف به اندازه ی کوه

باید این قائله را "آه" به پایان ببرد

 شب به شب قوچی ازین دهکده کم خواهد شد

ماده گرگی دل اگر از سگ چوپان ببرد!

 حامد عسکری